Kaikoura, Waipara en Lake Tekapo
Vorige: See you later, North Island!
Vijf hele dagen zijn er verstreken sinds ons vorige verslag, en ik heb alweer het idee dat ik bijna vergeten ben wat we allemaal gedaan hebben. Snel opschrijven dus!
Donderdag 19 november zijn we van Picton verhuisd naar Kaikoura. Dat was relatief kort ritje, zo’n 160 km, voor een groot deel langs de oostkust van het Zuidereiland. Onderweg hadden we vaak een schitterend uitzicht over de oceaan en een paar kilometer voor Kaikoura lagen zeehonden aan de kust te zonnen en te poseren voor de toeristen.
Kaikoura is een klein toeristisch dorp, wat vooral bekend is vanwege de walvis-tours die er te boeken zijn. Wij hebben er donderdagmiddag op ons gemak rondgefietst en wat gedronken in een cafeetje. Onze camping (geen Top10 deze keer) heeft goede faciliteiten, waaronder een zwembad en twee hot-tubs, die we 's avonds maar eens hebben uitgeprobeerd.
Vrijdag was het voor Rowan (en voor ons natuurlijk ook) dan eindelijk de grote dag: zijn 4e verjaardag! Marijke had de camper prachtig versierd met vlaggetjes en ballonnen. Na het ontbijt en de kadootjes zijn we met z'n drieen naar de bakker gewandeld om taartjes uit te zoeken. Die hebben we lekker in het zonnetje op de camping opgepicknickt. 's Middags wilden we iets leuks doen, maar niet te spannend en in een folder hadden we een soort kinderboerderij gevonden (Kaikoura Farm Park), waar allerlei dieren te vinden waren en wat fantastisch zou moeten zijn voor kinderen. Helaas viel dat een beetje tegen. Sowieso waren wij de enige bezoekers, maar het hele park was ook echt niet meer dan een oude, vervallen, vieze, lelijke boerderij. Na betaling van een toch wel forse entreeprijs werden we zonder verdere uitleg losgelaten in het 'park', waar we de dieren hebben bekeken. Rowan deed erg zijn best om het leuk te vinden, maar we vonden er alle drie eigenlijk niks aan. Dus snel terug naar het dorp (6 km fietsen) waar we Rowan's fietsje hebben opgehaald om nog even te gaan 'stunten' in het skate-park. Dat was gelukkig wel heel erg leuk. Daarna zijn we, op uitdrukkelijke wens van Rowan, uit eten gegaan. We waren alleen wat aan de vroege kant, en het restaurantje dat we hadden uitgezocht serveerde nog geen gerechten van de diner-kaart. We hebben het dus gedaan met wat simpele hapjes, maar Rowan was eigenlijk toch al te moe om te eten, en wij hebben lekker in het zonnetje een glaasje wijn gedronken.
Zaterdag 21 november was het weer tijd om verder te rijden, en omdat ons plan was om via Arthur's Pass de oversteek te maken naar de westkust, zijn we neergestreken in Waipara, een miniscuul dorp midden in een wijngebied. De rit ernaartoe was overigens prachtig, door heuvelachtig gebied met prachtige velden vol bloemen en veel mooie rivierlandschappen. Onderweg hebben we een klein wandelingetje gemaakt en hebben Rowan en papa enthousiast een 'dam' gebouwd in de rivier. Dat betekende dat Rowan een half uur lang stenen in het water mocht gooien, en dat is eigenlijk toch wel zijn grootste hobby 🙂
In Waipara hadden we een bijzonder campinkje uitgezocht. Eigenlijk was het niet eens een echte camping, maar meer een 'budget backpackers (campervans welcome)', waar oude treinwagons zijn omgebouwd tot accomodatie en verder alles in een treinen-thema is gegoten. 's Middags hebben we per fiets het dorp verkend, en kwamen we terecht bij een wijnhuis, waar we wat wijnen hebben geproefd en een paar flesjes gekocht, terwijl Rowan zich in de speeltuin lekker vermaakte. 's Avonds hebben we een plan uitgedacht voor de rest van de vakantie.
Zondagochtend zijn we weer gaan rijden, met de bedoeling om vandaag Arthur's Pass te bereiken. We maakten ons alleen wel wat zorgen over het weer in de bergen en aan de westkust. Na een grondige overweging en bestuderen van alle weerberichten hebben we besloten om onze plannen om te gooien, en vandaag niet naar het westen te rijden. Het rondje dat we voor het zuidereiland in gedachten hadden, kan ook wel in omgekeerde richting worden gedaan, en met de hoop dat het weer aan de westkust volgende week beter is, gaan we dat maar proberen. De bestemming voor vandaag is daarom veranderd in iets in de buurt van Mount Cook.
Spijt krijgen we daar vandaag zeker nog niet van, want ik geloof niet dat we eerder deze vakantie door zo'n mooi, gevarieerd en overweldigend landschap hebben gereden. Het was een lange rit (360 km in totaal), maar wat een prachtige natuur. Door de bergen, met overal schitterende rivieren met felblauw gekleurd water en in de verte steeds de besneeuwde toppen van de Zuidelijke Alpen.
Onderweg stoppen we bij een een koffiehuis, dat onze aandacht trok door een gigantisch springkussen dat in de tuin stond. Als we daar, na een lekkere kop koffie weer willen vertrekken vallen we zowat om van verbazing, want naast onze camper parkeren net Markus, Bettina en Jakob, met wie we de overtocht naar het Zuidereiland hebben gemaakt. Zij waren al twee keer eerder onze buren op de camping (in Taupo en in Wellington) en zij blijken voor vandaag wederom dezelfde camping te hebben uitgezocht als wij. We zeggen dus 'Tot vanavond' en rijden door naar Lake Tekapo. 's Avonds, als Rowan slaapt, drinken we bij Markus en Bettina in de camper nog een paar wijntjes.
Lake Tekapo is een bergmeer op 700m hoogte, met ook weer dat kenmerkende felblauwe water. Deze omgeving is vrij toeristisch, en het is ook echt druk op deze toch al niet kleine camping. Een beetje verbazend vind ik dat wel, want echt veel is er in de directe omgeving niet te doen. Maandagochtend doen we het rustigaan en omdat de helikopters naar de bergen vandaag niet vliegen vanwege het slechte weer 🙁 , besluiten we uiteindelijk om een stuk te gaan fietsen. De weg die we hebben uitgezocht is eigenlijk een wandelroute, maar we willen kijken hoe ver we op de fiets kunnen komen. Het pad is op sommige stukken erg steil, en veelal bezaaid met flinke stenen, waardoor fietsen niet makkelijk is, maar we komen toch een aardig eind. Uiteindelijk geven we het op en fietsen we dezelfde weg weer terug.
's Avonds hebben we eens bekeken hoe ons geplande rondje over het Zuidereiland er in omgekeerde volgorde dan uit zou moeten zien, en dit is voorlopig het resultaat:
Morgen (dinsdag 24 november) verlaten we dus Lake Tekapo en rijden we weer richting de oostkust. Misschien rijden we nog naar Mount Cook, maar de weersverwachtingen zijn dermate slecht (3 graden en regen, regen, regen...), dat dat waarschijnlijk niet veel zin heeft.
Volgende: Moeraki, Nugget Point en Curio Bay
